به گزارش خزر، برای بیشتر مراجعان به بیمارستان پورسینای رشت، موسسه خیریه امید نامی آشناست. موسسه غیرانتفاعی انجمن محبان یاری‌دهنده درمان امید که اختصاراً با نام موسسه امید شناخته می‌شود و جلب کمک‌های مالی مردمی و مساعدت خیرین در امر بهسازی و کمک در امر توسعه و تجهیز مرکز آموزشی و درمانی پورسینا یکی از […]
به گزارش خزر، برای بیشتر مراجعان به بیمارستان پورسینای رشت، موسسه خیریه امید نامی آشناست. موسسه غیرانتفاعی انجمن محبان یاری‌دهنده درمان امید که اختصاراً با نام موسسه امید شناخته می‌شود و جلب کمک‌های مالی مردمی و مساعدت خیرین در امر بهسازی و کمک در امر توسعه و تجهیز مرکز آموزشی و درمانی پورسینا یکی از اهداف تشکیل آن بوده است.
بااین‌حال این موسسه در کنار این هدف خیرخواهانه، اهداف دیگری را هم سرلوحه کار خود قرار داده است که می بایست قبل از بررسی آن‌ها، اشاره‌ای به تاریخچه این موسسه کرد.
موسسه غیرانتفاعی انجمن محبان یاری‌دهنده درمان امید در ماه‌های ابتدایی سال 1389 و با سرمایه اولیه یکصدهزار تومان تشکیل شد. نکته قابل‌تأمل در این موسسه این بود که رئیس وقت بیمارستان پورسینا خود یکی از مؤسسین آن بوده است. پزشکی که بعدها به‌عنوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان برگزیده شد. دکتر شاهرخ یوسف زاده چابک.
یوسف زاده نه‌تنها در زمان ریاستش بر بیمارستان پورسینا یکی از مؤسسین موسسه خیریه امید بود بلکه به‌عنوان عضو مادام‌العمر هیات امنای این موسسه هم برگزیده شد! به‌عبارت‌دیگر رئیس فعلی دانشگاه علوم پزشکی گیلان، در زمان ریاستش بر بیمارستان پورسینا، با مشارکت برخی افراد دیگر، موسسه‌ای را تأسیس کرد که اداره قسمتی از بخش‌های مختلف بیمارستان پورسینا، احداث درمانگاه و ایجاد بخش‌های جدید در محل بیمارستان پورسینا و تدارک و خرید اسباب و لوازم پزشکی و غیرپزشکی تنها قسمتی از اهداف آن بود. موسسه‌ای که هم‌اکنون خود یوسف زاده علی‌رغم ریاست بر دانشگاه علوم پزشکی گیلان، ریاست هیات امنای آن را هم بر عهده دارد!
“عقد قراردادهای قانونی برابر ضوابط و مصوبات با بیمارستان پورسینا برای اداره قسمتی از بخش‌های درمانی، کلینیکی و یا پاراکلینیکی به‌منظور ارائه خدمت به بیماران دارای بیمه مکمل و آزاد و یا بیماران خارج از کشور وفق تعرفه و ضوابط بخش خصوصی” یکی از اهدافی است که در اساسنامه این موسسه قید شده است. هدفی که این سؤال را به ذهن متبادر می‌کند که اساساً چرا یک موسسه خیریه می بایست اداره بخش‌هایی از یک بیمارستان دولتی را آن‌هم با تعرفه و ضوابط بخش خصوصی!! بر عهده بگیرد؟ مگر نه اینکه هدف اغلب مؤسسات خیریه فعال در حوزه درمان، کمک به بیماران نیازمند و کاهش هزینه‌های درمانی آنان است؟ چرا یک موسسه که عنوان “خیریه” را با خود یدک می‌کشد می‌بایست در کنار مساعدت مالی و معنوی به بیماران نیازمند در امر درمان آن‌ها، به اداره قسمت‌هایی از یک بیمارستان دولتی آن‌هم با ضوابط و تعرفه‌های خصوصی بپردازد؟ چند موسسه خیریه دیگر هستند که در کنار فعالیت‌های خیرخواهانه اقدام به عقد قرارداد با بیمارستان دولتی برای اداره بخش‌هایی از آن با ضوابط خصوصی می‌نمایند؟!
“احداث بیمارستان، درمانگاه و ایجاد بخش‌های جدید در محل فعلی مرکز آموزشی درمانی پورسینا و یا خارج از آن و اداره آن‌ها طبق ضوابط قانونی و آیین‌نامه‌های داخلی موسسه امید” یکی دیگر از اهداف این موسسه خیریه است. چرا یک موسسه خیریه که بخشی از منابع درآمدی خود را از طریق جلب کمک‌های مالی مردمی و مساعدت خیرین در امر بهسازی و کمک در امر توسعه و تجهیز مرکز آموزشی و درمانی پورسینا به دست می‌آورد، باید اقدام به ساختن مرکز درمانی کند که البته نه با ضوابط یک بیمارستان دولتی بلکه با آیین‌نامه‌های داخلی خود موسسه اداره شود؟! اگرچه احداث بیمارستان یا درمانگاه از محل بودجه‌ای که از طریق جلب کمک‌های مردمی و مساعدت خیرین جمع‌آوری‌شده است، امری پسندیده است اما باید پرسید آیا آنانی که با نیت خیرخواهانه این بودجه را در اختیار قرار داده‌اند، می‌دانسته‌اند که این اماکن درمانی تازه تأسیس، تحت اداره موسسه بوده و ممکن است با تعرفه‌های بخش خصوصی و نه دولتی اداره شوند؟!
قابل‌تأمل آن‌که این موسسه در راستای همین بند از اهداف خود، چندی پیش اقدام به انعقاد توافق‌نامه‌ای با دانشگاه علوم پزشکی گیلان کرده است تا ساخت یک ساختمان دوطبقه وسیع را بر عهده بگیرد. یعنی یوسف زاده به‌عنوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان، پای توافق‌نامه با موسسه‌ای را امضا کرده است که خود یکی از مؤسسین آن و از اعضای هیات امنا بوده است! از آن جاییکه بر طبق اساسنامه موسسه امید مکان تازه احداث‌شده می‌بایست طبق ضوابط قانونی و آیین‌نامه‌های داخلی موسسه امید اداره شود و از طرفی در قسمت دیگری از اساسنامه این موسسه آمده که قسمت‌های تحت اداره آن‌ها به ارائه خدمت به بیماران وفق تعرفه و ضوابط بخش خصوصی می‌پردازند، باید پرسید آیا خدمات پزشکی ارائه‌شده در ساختمان تازه تأسیس، عملاً احداث یک مرکز خصوصی در محل یک بیمارستان دولتی نخواهد بود؟!
“تدارک و خرید اسباب و لوازم و تجهیزات پزشکی و غیرپزشکی واحدهای تابعه از داخل و یا خارج از کشور و به‌طورکلی انجام هرگونه معامله یا انعقاد هر نوع قرارداد و عملیاتی که مستقیم یا به‌طور غیرمستقیم در تحقق اهداف موسسه امید لازم و مؤثر باشد.” یکی دیگر از اهداف خیریه این موسسه، تدارک و خرید تجهیزات پزشکی و غیرپزشکی واحدهای تابعه است. تنها تصور اینکه بیمارستان عریض و طویلی همچون پورسینا به چه اندازه تجهیزات پزشکی و غیرپزشکی نیاز دارد، می‌تواند تا حد زیادی پاسخگوی این سؤال باشد که چه گردش مالی در انتظار این موسسه از این جهت خواهد بود. بازهم همان سؤال قدیمی تکرار می‌شود. خرید تجهیزات پزشکی و غیرپزشکی چه همپوشانی با وظیفه اساسی یک موسسه خیریه که همان کمک به بیماران نیازمند است، دارد؟ مگر نه اینکه وظیفه یک موسسه خیریه باید دست‌گیری از نیازمندان و کمک به آنان باشد، آیا در اختیار قرار گرفتن برخی قسمت‌های یک بیمارستان دولتی و ارائه خدمات در آن به نرخ بخش خصوصی سبب افزایش چشمگیر قیمت‌ها و در تضاد کامل باهدف اصلی یک موسسه خیریه نخواهد بود؟
جالب آن‌که مدیرعامل این موسسه با خروج از محدوده پورسینا، در نامه‌ای از یوسف زاده خواسته تا دستورات لازم را برای صدور مجوز لازم برای عقد تفاهم‌نامه بین این موسسه و بیمارستان ولایت در ارتباط با استفاده از بخش vip ، صادر کند! البته اینکه در اختیار گرفتن قسمت هایی از یک بیمارستان دولتی تحت عنوان vip قانونی است یا خیر، خود داستان دیگری است که در کنار معرفی هیات مدیره این موسسه در قسمت های بعدی منتشر خواهد شد.
